Genetičari otkrili šta je zbližilo ljude i pse

Naučnici su testirali 624 domaća psa putem dva testa. U prvom testu, životinje su morale da pogode ispod koje posude je sakrivena hrana, dok su ih eksperimentatori vodili neverbalnim znacima: buljenje, pokazivanje, tapkanje. Ovo je bio način da se testira koliko psi razumiju ljudske gestove.

Tokom drugog testa, četvoronošci su morali sami da otvore kutiju da bi uzeli poslasticu. Tokom tog vremena, naučnici su mjerili koliko često i koliko dugo pas gleda u eksperimentatore, čekajući da mu on da nagradu. Tako su testirali društvenu privrženost životinje ljudima.

Glavni autor studije Miho Nagasava i njegove kolege podijelili su pse u dvije grupe: „stare rase“, genetski bliske vukovima, kao što su haskiji, i „opšte rase“, koje su uključivale sve ostale. Ispostavilo se da su „stari psi“ rijeđe gledali u eksperimentatore kada su obavljali samostalan zadatak. Autori rada ukazuju da je to zbog slabije privrženosti ove grupe ljudima. Prilikom izvođenja prvog testa nisu nađene značajne razlike između rasa.

Nakon toga, istraživači su provjerili kako se dvije grupe razlikuju u genima koji utiču na socijalne vještine. Posebno su posmatrani geni za oksitocin (OT), receptor oksitocina (OTR), receptor melanokortina 2 (MC2R) i gen koji se zove VBSCR17, koji su u korelaciji sa hiperdruštvenim ponašanjem.

Pokazalo se da su dvije promijene u genu MC2R povezane kako sa pravilnom interpretacijom gestova u prvom zadatku, tako i sa češćim pogledom na eksperimentatore u drugom, nezavisnom zadatku. Autori ukazuju da je MC2R, koji je uključen u proizvodnju hormona stresa kod ljudi, možda imao ulogu u pripitomljavanju pasa.